A PAZ SI

Pontevedra, ao 9 de outubro de 2008       Para, Carmela, Sarah, Ana e José     Ángel.           Pode ser que non sexa moito,   Quizáves o máis íntimo de min,   O derradeiro sorriso tido.   Quizáves sexa o último pranto,   A voz oculta agachada   No escontide do meu interior.   Denantes de nada, coma tí,   Son vida que vive a vida,   Sen vivir remato,   No termo  absoluto de min mesmo.   Vividor de vida enteira, son eu,   Busco o silenzo máis tranquilo,   De tódolos barullos existentes.   Vestinme de Paz enteira,   Espido vou de guerra crudel.     Dame "vida" querida, toda a vida enteira   Para vivir esta vida absurda     De liortas valeiras de contido específico     Queremos vivimor quedos, sempre,     Nun mundo de esperanza e gratitude.     Escachade coas mentiras     Eliminade o falso queixume,   Cantade a verdade suprema,     Ser rebeldes enteiros,   Ante termos dictadores   Que escachan as cabezas cabales.   Querede a meniños e meniñas,   Desexosos de todo o voso amor.     Profesor ou Profesora querido  ou   querida, ensinador ou ensinadora.     Abrángame coa túa palabra tenra,   Coas túas seguras verdades.   Dame o amor enteiro,   Un cachiño máis do que merezo,   Que nalgunha vez me quitan   De xeito, totalmente, inxusto.   Eu que estou na retaguardia e apartado,   Das aulas non de todo cheas   E nos recreos cheos de ledicia pura.     Desexo para todos vós a verdade   enteira,   Antre perdas temporáis     De xogos verbáis inútiles.     Meus queridos/as amigos/as.                          Miguel     Dubois