A palabra articulada,
Xusto no momento, exacto,
A folla castaña qeu vóa no vento aberto,
O torrente luminoso de faz lumínico
Na media escuridade das follas prendidas
Das arbres vivas dos bosques habidos.
Vivir ao ar limpo, respirar o ar ceibo
Queixumes de amores perdidos
Camiños no xardíns floridos.
O zume derramado da faciana
Da túa boca acesa,
A pasión aberta,
O clamor alporizado,
A esperanza absoluta
De mirarte, sempre, amiga miña.
A serán tranquilo vai morrendo
Namentras medra a sede amorosa,
Ou terte ou perderte,
O queixarme
Ou o rirme.
E polo ar ceibo
Van voando os amores collidos
Polas azas amarosas
Canta paxaro do serán lene,
Aquece os meus sonos peridos.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario