TEMPO

Tempo que andas ao cabalo do tempo,


Tempo voador vixiante e activo,


Suma de tantos menutos inéditos,


Suma de tantas horas decisivas,


Tempo acumulado escrito con altos números,


Tempo que imos queimando o espazo temporal


Tempo que non tes piedade da quietude,


Sempre pasas rápido  e bules


E, por veces, eres lentitude constante,


Cando anguria persoal ou colectiva peta no íntimo 




Interior onde máis doen as feridas sandantes


Tempo que fas escurecer a cor das pedras milenarias,


Tempo que fas enrrugar a miña faciana madura,


Tempo que crea nacementos ledos, choro e vida,


Tempo que chamas a decadencia da vida enteira,


Tempo que pareces moito máis  cá un deus corrente,


Tempo que escrita todas  as historias das historias.


Tempo que fas días enteiros e noites perdidas,


Que poderoso eres tempo, e fuxes bulindo


Sen pedir permiso. Ascendas ledicias


E apagas penas tempo sen pedir permiso a ninguén.




              Miguel    Dubois