Neno miudo, que miras a vida enteira,
Camiña o camiño, vive querendo,
O teu mundo particular,
A túa infancia perfecta.
Xoga cós teus sonos perfectos,
Constrúe o teu xogo de soños e azas.
Vóa sempre coa ledicia pertinente,
Quéreme enteiro,
Na mañá cedo no serán tarde,
Faime un sitiño antre os teus sonos perfectos,
Deíxame ensinar as palabras que sintes.
Neno enteiro toda unha vida futura,
Avanza o tempo todo, esgótanse os días quedos
Como pasa o tempo, meu neno querido,
Que xa pareces ser menos neno que antes.
E día tras día imos constríndo un mundo diferente,
Sempre cós días enteiros e distintos
E coas noites, cáseque, sempre, quedas,
Cecáis un día na rúa, de portas a fora,
Un laio tremendo
Un barullo absurdo.
O vila está tranquila,
O vento venta cando lle peta,
E Pepita xa non berra tanto como berraba,
O poste ergueito da lus acesa,
Sempre, está, no mesmo lugar absurdo,
E ao lonxe na estrada escoitanse
O barullo dos motores do coches modernos,
E eu e tí cada día,
Imonos querendo
Un cachiño de máis,
Pouquiño a pouquiño.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario