Sentin que non sentía nada de nada,
Que non pertencia ao Mundo que pertencera,
Sentín o sen sentido dunha palabra rota,
Ou sentín a chamada dun laio tremendo e extrano,
De súpeto era coma se fora noite pecha,
E penduraba o meu corzaón, coma colgado do meu peito ferido.
Que dificil era comprender que podería producirse,
Aquela ausencia querida con cheiro a primaveira feresca,
Sentín coma se bateran no meu interior
Con verbas tristes de repetida ausencia.
Non era decían , pero de seguro será,
E entón eu ía perdendo o discurso da plabra íntegra,
E as veces a mirada chea de vida enteira,
E as veces choraba fervenzas de bágoas constantes.
Que duro nun intre se me afacía todo,
Que insoportable se ma facía o verbo sorportar,
Era entón cando estouraba no verbo chorar,
E non sabía se a hora chegaba.
Non sabía os límites do sufrimente.
Sentía unha poderosa frustación real,
Ante a miña total impotencia,
De devolvela ao Mundo,
Si, Ela grata e maravillosa
Có sorriso nos beizos belos
Porque eu tamén te quero.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario