Pontevedra, ao 12 de xullo de 2012
O DEREITO A VIVIR
"DIGNAMENTE"
Nada fixemos malo,
E sen
embargo.............................
Pontevedra, ao 12 de xullo de 2012
O DEREITO A VIVIR "DIGNAMENTE"
Nada fixemos malo,
E sen embargo
Acoden á nos
Como Pobo Soberano,
A arrincarnos o sosego merecido,
Traballadores do cotiá constante,
Suxeitos unha inxustiza tremenda.
Os posuidores da riqueza
Non son chamados nunca,
Polos gobernantes actuais.
E sen embargo
Acoden á nos
Como Pobo Soberano,
A arrincarnos o sosego merecido,
Traballadores do cotiá constante,
Suxeitos unha inxustiza tremenda.
Os posuidores da riqueza
Non son chamados nunca,
Polos gobernantes actuais.
Sempre, os febles, os mesmos de sempre,
Os posuidores de cartos gañados
Por mor do sacrificio constante e xenuíno,
Có suor das nosas frontes,
Somos chamados a redución salarial,
Somos chamados a redución salarial,
Como pequenas formigas produtotoras,
Namentres outras fican sen traballo algún.
Unha rabia tremenda afai-se,
No corazón do pobo enganado e asoballado,
Pagador dos excesos non feitos.
Un discurso incoherente e insolente,
Bate con forza nos tímpanos fríos,
Dos cidadáns correntes,
Unha rabia tremenda afai-se,
No corazón do pobo enganado e asoballado,
Pagador dos excesos non feitos.
Un discurso incoherente e insolente,
Bate con forza nos tímpanos fríos,
Dos cidadáns correntes,
Mineiros da marcha negra,
Percorren longas distancias,
Para chegar á fachada fachendosa,
Do Ministerio de Industria.
Namentres outros mineiros
Percorren longas distancias,
Para chegar á fachada fachendosa,
Do Ministerio de Industria.
Namentres outros mineiros
Irmás de profesión soterrada,
Péchanse nas entrañas estrañas,
Da terra negra e do carbón.
Un Ministro deshumanizado,
Pronuncia un discurso nefasto.
Péchanse nas entrañas estrañas,
Da terra negra e do carbón.
Un Ministro deshumanizado,
Pronuncia un discurso nefasto.
Pouco lle importa ao político,
As perdas traballo prometidos,
Nas concas mineiras esquencedizas,
Non lle importa a súas donas desesperadas,
Os seus fillos desesperados.
As perdas traballo prometidos,
Nas concas mineiras esquencedizas,
Non lle importa a súas donas desesperadas,
Os seus fillos desesperados.
Que polo inverno acoden as súas escolas,
Non moi afastados das subterráneas minas,
Que son os subento da familia enteira,
Por mor das perdas laborais mineiras.
A Sociedade deshumanizada, actúa,
Por mor das perdas laborais mineiras.
A Sociedade deshumanizada, actúa,
E dita leis es tremendas de peches non queridos,
No que homes e mulleres,
Perdemos a esperanza tida, antes,
No que homes e mulleres,
Perdemos a esperanza tida, antes,
Por un Mundo mellor e máis xusto,
Fixémonos homes e mulleres ruíns,
Que parecen aledarse do mal alleo,
Con tal que triunfe a súa política tremenda,
De constantes restas e carencias indesexábeis,
Tremendo é o que se ri do sufrimento alleo,
Tremendas son esas doses tremendas,
Concretas de puro sa do masoquismo.
Permanecen indiferentes as necesidade dos outros,
No máis fondo de nós mesmos,
E afacémonos en seres egoístas constantes,
Xenuínos creadores da perversión e o odio,
Que so mentes miramos ás nosas propias,
Miserias, que non son máis que,
O froito do noso egoísmo contundente,
Froito da irracionalidade humana.
Calculadoras perfectas de números contables,
Restan o poder adquisitivo,
Dun pobo que perde, inxustamente,
Os dereitos merecidos,
Namentres parlamentarios inauditos,
No Congreso dos Deputados,
Insultan aos necesitados seres humanos,
Froito do abuso inaudito,
Que conduce ao país enteiro
A un calexón sen saída,
Ese cú-de-sac que é o número negativo.
Esa constante resta absurda,
Que lévanos camiños da desesperación,
Da necesidade extrema do abandono,
Dun posto de traballo gañado con constante
Ec ontundente, foito do sacrificio,
Esforzo sepultado con palabras expresas,
Valeiras de contido humano.
Va leirar e va leirar para non medrar,
E ser desposuídos dos nosos dereitos
Máis elementais e fundamentais.
O dereito a vivir dignamente.
Miguel Dubois Thenaisie.
