Pontevedra, ao 4 de agosto de 2012
CAÍDA LIBRE.
Que maior ausencia da dor
penetrante,
Que o maior ledicia que o pracer
intenso,
Sentir os teus beizos achegados
e lentos
Coma unha onda escumosa,
Que agarima a apertura da túa boca
feiticeira,
Da luz plena e intensa que
proxecta,
A lus penetrante que atravesa
Os cristais transparentes da fiestra
mollada,
Do pequeno salón que da ao xardin
achegado,
Das frores polícromas, cántico das
cores,
Lus fonda, esbarantee
desafiante,
Que nos meus ollos craros fítase
Coma un facho de lus intensa e
triste.
Bágoas de choiva grosa, pinga
suspendida,
Que esbaran no cristal
transparente
Que distribue mantos de
claridade
Nos lugares máis escuros e
tristes.
Como desviarme das palabras
auténticas.
Que enchen o carazóns dos
homildes,
Como condear o abuso
irreverente,
Que enchen de cadeas as mans
libres,
Desamárrame, bulindo e non
pares,
Desta prisión constante de boitres
mercadeiros
Que non saben o que queren,
E que posuén, unha ambición
desmesurada,
Que valeiran os puchos furados,
Dos cidadáns que queren ser persóas
normais
Cidadáns do día a día,
Denantes que absurdos paxaros
carroñeiros,
Qitáranonos os salarios
percibidos,
O pasar dos días é lento e os salarios
conxeados,
Van perdendo poder adquisitivo,
Namentres outros compañeiros,
Son enviados ao desertos do traballos
inexisteantes,
Onde o pó anbandonado é a constante da vida
perdida.
Nós ren fixemos, somentes
vivimos,
Dos nosos salarios merecedores,
Froito dos nosos traballos,
Carregados de fondo e sacrificio e
esforzo constante
E entrega
continúa e as palabras imperantes.
Aos nosos queridos meniños e
meniñas,
Entregámoslle o noso sorriso aberto e
explendido,
Ou a delicia que máis queren,
Darche a miña compresión e o meu
amor,
E canto me agasallas por día de clase que che
dou,
De que xeito brutal o meu País,
Podería facer o redículo o presuposto
educativo,
Reducir a sabedoría e a facer máis
longo,
O sufrimento nos hospitais
desfavorecidos,
Carencias de persoal
cualificado,
Pagar polos servizos grtuitos,
Garantes da nosa saúde,
Alongar un cachiño máis,
A nosa existenciae parece ser,
Que vai perder o sentido
gratuito.
Namentras a nosa sociedade
absurda,
Vai camiño da desintegración
solidaria,
Haberá que ter cartos para amar?
Haberá que ter cartos
Para respirar o ar poluído das
cidades?
Perdóeme Señora Angela Merkel:
Non dubidaremos,
Nen por escasos segundos,
Que os excesos pasados
Serán devoltos
Aos Grandes Bancos Alemáns,
Tan, necesitados de activo
capital,
Namentras o noso País
Sexa desposuído
De calquera poder económico,
Somentes fica a hestoria curta,
Dos días de Gloria Económica,
As bóas lembranzas,
Do que fomos e xa non somos,
Somos o froito do exceso,
Ao fin do camiño andando
Fíxose un Mundo brutal
De palabras mortas,
E queixumes constantes
Chaman ao silencio salarial
imposto.
Miguel Dubois Thenaisie.
